Vriendenmiddag en Herdenking Hadewych van Sleeuwen 2e Pinksterdag 2022 in Baarle

27-11-2023 Artikel van Lieke van der Ree

Hadewych was vanaf het eerste uur verbonden met de Initiatiefgroep, die het werk van Mieke ondersteunt. Ze hielp hiervoor geld bijeen te brengen onder andere door jarenlang, met de foto’s van haar man Huub, prachtige kaarten te maken. Hadewych hielp ook bij de boekentafel, ging regelmatig mee op reis. Ze probeerde zoveel mogelijk bijeenkomsten met Mieke mee te maken en haar prachtig ingerichte kaartentafel met bloemstukjes was steeds een lust voor het oog. Hadewych hielp ook altijd bij het organiseren van de vriendendagen.

Hadewych met fototafel

Daarom voelde het nu heel passend om weer een vriendenmiddag te organiseren. Om verschillende redenen was dat al weer lang geleden en het zou goed zijn om de mogelijkheid van ontmoeting en een dankbare herdenking te bieden. Bijna veertig vrienden kwamen dan ook op 2e Pinksterdag naar Baarle, en de echtgenoot, dochters en twee kleinkinderen van Hadewych sloten zich bij hen aan. Er hing een bijzondere sfeer van warmte en verwachting tijdens de ontvangst van alle gasten. De ruimte was extra mooi gemaakt met bloemen en mooie zitjes. Na het openingswoord speelde Max Franssen, kleinzoon van Mieke en Jos Mosmuller, op de vleugel. Renate Kroese en Peter Rippen speelden muziek van de Graaf van St. Germain en Tayla, de kleindochter van Hadewych speelde viool.

Voordat er herinneringen werden uitgesproken aan Hadewych, werden ook andere overleden vrienden van het werk van Mieke gememoreerd: An Brone, uit Brugge, die jarenlang in de organisatie was van de seminars van Mieke, en Veerle de Smedt, partner van Jos van Aerschot, ook uit Brugge en Margrit Fischer, de echtgenote van Thomas Senne uit Duitsland. Hierna schilderde Huub met woorden en foto’s een beeld van Hadewychs leven.

Renate Kroese (viool) en Peter Rippen (piano)

Omdat de meeste vrienden niet bij de mis voor Hadewych waren geweest, vertelde ik wat ik daar over Hadewych had gezegd. Zij had enige tijd voor haar overlijden gevraagd om aan het einde van haar mis - wanneer die dan ook zou zijn - iets over haar te vertellen vanuit de stemming van het werk van Mieke.

In de tijd dat ze deze vraag stelde, bestudeerden we voordrachten van Mieke over Thomas van Aquino, de grote kerkvader uit de 13e eeuw. Hadewych had een grote liefde voor deze heilige Thomas, die zijn tijd ver vooruit is wanneer hij zegt: ‘Het is niet ondenkbaar dat het geschapen verstand zich met de ongeschapen geest verbindt.’ Dit lijkt mij een levensthema van Hadewych geweest te zijn – het zoeken naar de verbinding met ‘de ongeschapen Geest’, met de Schepper.

In mijn herinnering hoor ik Hadewych nog vertellen hoe ze als meisje innig op haar knietjes kon bidden -, en dat ze opging in het ritueel van de mis, in de schoonheid en in de muziek.

Later gaat ze regelmatig in retraite in een klooster, met een dikke stapel boeken. Ze had een brede belangstelling voor filosofie, psychologie, religie en kunst en dit alles verdiepte zich toen ze het werk van Mieke Mosmuller leerde kennen. Een belangrijke vraag was: is het mogelijk de kloof te overbruggen tussen geloven en weten? Ja, besefte zij – maar je gaat dan een levenslange weg van studeren en mediteren. En dat deed Hadewych, met een vuur dat zijn weerga niet kent.

Toch kon ze, toen ik haar net leerde kennen, het woord ‘Christus’ niet goed horen. Het was te veel beladen met het verleden. Hadewych ging haar eigen zoektocht, en door het levende en bewustzijn-wekkend werk van en met Mieke wordt voor haar de heilige Naam gezuiverd van het dogma. Tijdens die jaren van onze vriendschap zie ik Hadewych veranderen. Ze blijft enthousiast, betrokken, schoonheid minnend, zoekend naar zuiverheid in het menselijk contact. Maar het extraverte, vaak sterk oordelende keert zich geleidelijk om en ze wordt milder en meer luisterend.

Wat heeft ze haar strijdkracht de laatste jaren ook innerlijk nodig gehad om alle pijn en teleurstellingen te boven te komen. Ze klaagde niet – ze ‘deelde’ wel – ze zocht altijd naar het positieve en naar schoonheid in alles. Het laatste jaar, vooral de laatste maanden, leefde ze steeds meer in overgave – overgave aan het Leven, overgave aan de Heer van het leven. Christus wordt voor haar een gevoelde Aanwezigheid en dat spreekt ook uit de regels die ze heeft uitgekozen voor op de kaart:

‘..Ich will des Christus Wesen fühlen,
Es weckt im Stoffessterben Geistgeburt..’

‘..Ik wil het Wezen van Christus voelen,

Het wekt in het sterven van de stof geestgeboorte..’

Tijdens ons laatste bezoek aan haar, een paar dagen voor haar overlijden, kon ze nog delen van deze spreuk fluisterend meezeggen.

Hadewych was ten diepste verbonden met het werk van Mieke en heeft zelfs tijdens haar zware ziekbed tot het uiterste haar best gedaan om te studeren en te mediteren, al kon ze dat steeds minder goed volhouden. Ze was er een meester in om van alles te genieten, ook al werden dat steeds kleinere dingen-, de lichtval door haar raam, de overvliegende vogels, een mooi gedicht of citaat, een warm contact met een vriend of familielid.

Hadewych, we zullen je op aarde heel erg missen, maar we blijven met het hart verbonden. Met jou, en met vele andere overleden dierbare vrienden van het werk van Mieke Mosmuller.

Fra Angelico, Het laatste ordeel.

Huub (2e van rechts), echtgenoot van Hadewych, met dochters Juliette
en Marieke (1e en 3e van rechts).